Silvia De Marchi is een Italiaanse kunstenares (°1967, Melzo, Italië) die woont en werkt tussen Milaan en Como. Ze studeert tussen 1986 en 1991 aan de Art High School Caravaggio in Milaan. Vervolgens behaalt ze de titels Specialisatie in het Conserveren en Restoreren van Schilderijen op canvas en hout en het Conserveren en Restoreren van Fresco’s en Stenen Materialen. Silvia restaureert van 1991 tot 2016 schilderijen en fresco’s van Italiaanse Meesters. Vanaf 2016 timmert ze intensief aan haar eigen oeuvre.
In de kunstpraktijk van Silvia De Marchi staat de relatie tussen de natuur en het innerlijke van de mens centraal vanwege hun gemeenschappelijke kwetsbaarheid en metamorfose. De kunstenaar probeert de natuurlijke wereld te begrijpen en onderzoekt via de dialectiek de tegenstellingen tussen zichtbaar-onzichtbaar, aanwezigheid-afwezigheid en volledig-onvolledig. Via deze heldere denkmethode van these en antithese probeert ze te zoeken naar een waarheid, de synthese.
De eeuwenoude, metafysische denkmethode beschouwt de fysieke wereld als een geheel van starre dingen en deelt alles in groepen en soorten in, zonder hun onderlinge verband te zien. Maar alles in de natuur – inclusief de mens – is allesbehalve star en is constant in beweging. Ook onze eigen geest en gevoelens evolueren en zijn voortdurend onderhevig aan verandering. Het zijn de gedaanteveranderingen van de natuur en de menselijke psyche én hun onderlinge relatie dat de grondslagen vormen van de kunstpraktijk van Silvia De Marchi.
Papier is het belangrijkste medium in het oeuvre van Silvia De Marchi. Op verschillende tijdstippen beschildert Silvia de vellen papier met waterige inkt, verrijkt met diverse media waaronder aarde en zand. Ze gebruikt deze mengsels om bewust materiaalsporen achter te laten op het oppervlak. Op deze manier lijken de oppervlakken monochroom maar zijn ze nooit uniform. Enkel van dichtbij onthullen ze fysieke eigenschappen zoals texturen, vlekken en onvolkomenheden. De bewerkte vellen papier kunnen opgevat worden als fysieke en psychische landschappen.
Silvia ervaart in haar creatieproces de noodzaak om doorleefd en geruïneerd materiaal te gebruiken. Om vergankelijkheid en kwetsbaarheid van mens en natuur uit te drukken, vormen o.a. verroeste nagels uit de 16e eeuw een onderdeel van haar kunstwerken. Haar oeuvre ontstaat en bestaat dan ook mede dankzij de transformerende werking van tijd en natuurelementen. Door het beschilderde papier bloot te stellen aan aarde, regen, wind en zon toont de kunstenaar de breekbaarheid en de weerstand van het materiaal in de tijd.
Belangrijke thema's in het werkproces van Silvia De Marchi zijn stratificatie (gelaagdheid) en tijd. De kunstenaar assembleert en manipuleert het papier zodanig dat er lagen van materie ontstaan. Voor de kunstenaar vertegenwoordigt de opeenstapeling van de lagen papier, onze aangelegenheden, onze herinneringen en onze geschiedenis. Haar grote aantrekkingskracht voor stratificatie wordt door Silvia geaccentueerd door – in bepaalde kunstwerken – de lagen papier samen te binden met een tape. Door de verschillende lagen bewust dichter bij elkaar te brengen, wil de kunstenaar benadrukken dat ieder van ons de neiging heeft om zijn eigen persoonlijke wereld voor anderen af te sluiten. Tegelijk wil ze hiermee duidelijk maken dat we ook onderling verbonden zijn met elkaar door eenzelfde complot van limiet en instabiliteit van de menselijke conditie.
De Marchi haalt haar inspiratie uit de visie van de Oosterse Boeddhistische filosofie die de vergankelijkheid van mens en natuur accepteert en schoonheid vastlegt in imperfectie en eenvoud.